Corona – dagboek

In de verwarrende corona-tijd, waarin alles anders is dan we gewend waren, hebben we meerdere mogelijkheden gebruikt om er voor elkaar te zijn. Eén van die manieren was via het corona-dagboek. Meerdere schrijvers hebben een bijdrage hieraan geleverd. Nog lang niet iedereen. Maar we merken, dat vanwege het elkaar weer echt kunnen ontmoeten, we minder behoefte hebben om het dagboek bij te houden . Daarom zullen we het dagboek niet meer actief aanvullen. Maar de inhoud van het dagboek is mooi. Daarom houden we het dagboek nog beschikbaar.

7 juli 2020 - 
Jonathan, Hillene en Anna Hoekstra:

Beste broers en zussen, vrienden,

Misschien heeft u al vernomen dat wij (Jonathan, Hillene en Anna) gaan vertrekken naar Meerssen, Zuid-Limburg. We zullen dus deze gemeente gaan verlaten om de kerken in Zuid-Limburg te ondersteunen. We zijn al een aantal jaar aan het zoeken naar een concrete plek om bezig te zijn in Gods wijngaard. Dit kan overal en hebben we ook in Barneveld willen doen, maar we hebben nu een concrete plek gevonden waar er veel werk te doen is op diverse terreinen. We hebben er veel voor gebeden en we geloven dat God ons heeft geleid naar het zuiden. Wat we daar precies gaan doen, zijn we aan het onderzoeken. We hebben in Limburg al een heel aantal contacten. Het is in ieder geval al heel duidelijk geworden dat er handen tekort zijn. Met bijna iedereen waarmee we in aanraking komen op christelijk gebied vraagt of we hun kunnen ondersteunen. We willen gaan zoeken naar iets dat bij ons past en waarvan we de overtuiging hebben dat we dat moeten gaan doen. Wat betaald werk betreft zal Hillene gaan werken in de jeugdzorg en Jonathan in het Basisonderwijs. Anna gaat voor één dag naar een gastouder in Maastricht.
We gaan dus deze gemeente verlaten… Dat voelt wel heel dubbel. We verlangen naar de nieuwe plek, maar voelen ons thuis in de gemeente Barneveld-Voorthuizen. Dit is de gemeente van Jezus Christus geweest waar we gedoopt zijn, waar we van God mochten horen, waar we belijdenis hebben gedaan en waarin we mochten dienen. We hebben in de gemeente veel mensen leren kennen waarmee we samen elkaar en de Heer mochten dienen. Ook hebben we bijzondere contacten gehad met jongeren uit onze gemeente. We hebben samen gezongen, God geprezen. We hebben samen gebeden en met sommige van jullie het leven gedeeld. Hier komt toch een soort einde aan waarvan we beide weten dat we dat enorm zullen gaan missen. Tegelijk is dit de basis geweest om nu een nieuwe stap te zetten. We hebben veel geleerd en mogen daarvan hopelijk ook weer iets delen. We zullen vast en zeker nog wel eens in Barneveld komen. We zijn God dankbaar voor dat wat we door u/jou mochten ontvangen.
Mocht u ooit eens in de buurt zijn, kom gerust langs.
We wensen u als gemeente een krachtig geloof toe, dicht aan het Gods Vaderhart. We hebben veel voor de gemeente gebeden en doen dat nog. Houd u bezig met het goede, met zaken van het koninkrijk en laat u niet verleiden door menselijke en wereldse machten. Dan zal de Heer u nabij zijn.
In Christus verbonden, ook in het zuiden.

9 juni 2020 - 
Eline Hoogenboom:

Wat leuk dat ik dit dagboek mag schrijven! Ik geniet erg van jullie verhalen en mis iedereen erg! Hoop dat we elkaar over niet al te lange tijd weer mogen ontmoeten!
06 u 50
Het is dinsdag! Dat betekent dat Johannes thuis is met Lobke vandaag. Wij noemen dat tegen alle emancipatoire bezwaren in gewoon papadag, want dat is duidelijk. In ons geval: heitiedag. Maar voordat de dag begint, sta ik vroeg op, zet koffie en steek een kaars aan want elke dinsdag om 07.00 bid ik samen met twee vrouwen uit onze gemeente. Een krachtig en heerlijk begin van de dag, waar we soms wat tegenop zien qua tijdstip maar wat ons altijd geestelijk verkwikt de dag in doet gaan.
08 u 15
Na het ontbijt vertrek ik naar mijn kantoortje boven. In ‘normale tijden’ vertrek ik liever naar een gezellige koffietent want het is, voor alle partijen, makkelijker als mama niet rondloopt op papadag. Ik ben zelfstandig ondernemer en kan, als ik geen afspraken heb met opdrachtgevers, overal werken. Maar het wordt steeds gezelliger. Ik bel in met een vrouwelijke ondernemer die ik coach, beantwoord mails, stuur facturen (altijd leuk!) en schrijf modules voor de online Academy die ik onlangs ben gestart: Villavie Academy. Hierin kunnen vrouwen in een online leeromgeving leren wat voluit leven met God is. Heerlijk om aan te werken en te zien wat de vrouwen delen.
12 u 30
Ik hoor Lobke onderaan de trap ‘mama santjes’ (croissantjes) roepen dus weet niet hoe snel ik beneden moet zijn. Daarna vertrek ik gauw weer naar boven want we hadden ook al een gezellig koffiemoment gehad. Ik plan wat social mediaberichten in voor een klant voor wie ik werk, pas spontaan mijn zakelijke aanbod op mijn site wat aan omdat ik besloten heb dingen wat anders te doen en zo nog wat.
15.00
Ik moet even naar het postkantoor om boeken te verzenden, ik ben namelijk ook mijn eigen webshop. Daarna nog even een rondje Barneveld om vervolgens (zoals altijd) teveel uit te geven bij de Hema en te slagen bij Ohmeohmy voor tweedehands kleertjes voor Lobke (tip voor alle mama’s). Op de terugweg rijd ik te hard voorbij de nieuwe flitspaal op de weg naar Voorthuizen (sorry Johannes, als je dit leest) en bij thuiskomst is er lekker gekookt.
19.00
Na wat liefdevol gekibbel tijdens het eten over onze taakverdeling en hoe die er momenteel voorstaat, vertrekt Johannes naar boven om Lobke in bad te doen en maak ik nog een paar prakjes voor haar om mee te geven aan de gastouder. Ik hoor mijn naam en ze blijkt in bad te hebben gepoept. Mijn naam roepen was puur informatief (misschien ook uit lichte paniek) want Johannes blijkt het tot zijn taken te vinden horen om het op te ruimen. Lucky me 😀 Ik geniet hier stiekem heel erg van, van het ‘gewone’ wat niet gewoon is en de saamhorigheid.
19 u 30
Ik zak op de bank om eindelijk te beginnen aan de online Bijbelcursus waar ik me een tijdje terug voor heb ingeschreven. Ik deed, net als een groep anderen uit onze gemeente, mee aan het lezen van de Bijbel in een jaar. Dit, en mijn werk voor de Villavie Academy, hebben een verlangen in me aangewakkerd om nog meer van de Bijbel te weten te komen en ik heb zin om aan de slag te gaan! De tekst waar ik vanochtend mee opstond was:

Wees vastberaden en standvastig, laat je door niets weerhouden of ontmoedigen, want waar je ook gaat, de Heer je God staat je bij (Jozua 1:9)

2 juni 2020 - 
Jenneke van Engelenburg:

Vroeg in de ochtend hoor ik Renger vanuit zijn kamer brabbelen. Hij kan nu zelfstandig gaan staan in zijn bedje waardoor ik triomfantelijke geluidjes hoor. Samen beginnen we de dag met douchen, aankleden en ontbijten. Dan in de kinderwagen lekker naar buiten, de dieren verzorgen. Het wordt vast een warme dag, als het om 8 uur ’s ochtends al zo lekker aanvoelt. Heerlijk om geen jas meer aan te hoeven doen.
We zijn net verhuisd en door alle hectiek daarvan, is het een beetje langs ons heen gegaan dat het zomaar zomer is geworden. Maar opeens was daar het korte-broeken-weer en de onverzadigbare zin in ijsjes.
Zodra Renger zijn ochtenddutje doet, ga ik snel aan de gang voor mijn werk en mijn studie.
Afstandsonderwijs, want ik ben docent op het vmbo. Wat praktisch betekent; op allerlei onmogelijke tijden appen, bellen en mailen met leerlingen. Opdrachten online geven en online proberen streng te klinken wanneer ze het niet op tijd inleveren. Daarnaast de laatste loodjes van mijn studie, verslagen schrijven en toetsen maken.
Als Renger wakker is, gaan we op de fiets boodschappen doen. Heerlijk om met dat blije ventje in de supermarkt rond te lopen. Hij moet naar iedereen lachen. Na het boodschappen doen lunchen, Renger naar bed, werken, studie, huishouden doen…
Voor ik het doorheb, is de dag voorbijgevlogen en is het alweer avond zonder dat ik me goed kan herinneren wat ik de rest van de dag precies allemaal gedaan heb.
Maar in dat laatste zullen wel meer mensen zich herkennen, de tijd vliegt als je het leuk hebt 😉

28 mei 2020 - 
Anne Koster:

Deze keer een dag in het leven van mij, helemaal vanuit Zuid-Afrika. Hier loopt alles een beetje anders dan in Nederland. Wij hebben op dit moment al 2 maanden een lockdown, wat betekent dat het werk hier stil ligt. De kinderen mogen niet komen en wij mogen ook niet zomaar de straat op. Dit voelt toch wel een beetje raar. Gelukkig gaan we vanaf 1 juni over op level 3 van de lockdown wat betekent dat we weer iets meer mogen doen en dat winkels alles weer mogen verkopen.
Dat wij bijna niets kunnen doen, betekent niet dat ik stil heb gezeten. Ik zal jullie meenemen in een donderdag (dat is de dag dat wij het meeste doen 😉 ). Onze dag begint altijd met een gezamenlijk gebedsmoment, deze week deden we het iets anders en begonnen we de donderdag met gezamenlijk gebed en wat aanbidding. Het is altijd fijn om de dag samen met God te beginnen. Na onze dagopening begonnen wij met het leeghalen van onze koelcel. Al het voedsel dat we gedurende de week op gehaald hebben staat hier opgeslagen totdat wij het op donderdag verdelen. Wij sorteren het voedsel onder verschillende categorieën (bijv. hard fruit, gemengde groenten, brood, vlees, etc.).
Wanneer we het voedsel gesorteerd hebben, verdelen wij het onder de tassen van de kinderen. Wij proberen alles eerlijk te verdelen over de tassen. Wanneer deze tassen allemaal gevuld zijn verdelen wij ze onder de auto’s die de wijk in gaan om de tassen af te leveren. Nadat ook de werkboekjes van de kinderen zijn uitgedeeld ga ik op pad. Ik ga bij 7 kinderen langs om hen het eten en de boekjes te geven. Tijdens deze ronde probeer ik ook een praatje te maken met de ouders om te zien of er problemen zijn waar wij misschien mee kunnen helpen. Ik kijk hier altijd naar uit, want dit betekent dat ik de kans heb om een keer met iemand anders te praten.

Als ik weer thuis kom na mijn ronde is het tijd om alles schoon te maken. We beginnen met de kratten waar het eten in opgeslagen was. Ook de auto’s en koelcel worden elke week schoongemaakt. Gelukkig hoef ik niet alles alleen te doen. Samen met een teamgenootje en luide muziek maken wij alles schoon. Dit schoonmaken duurt ongeveer 2 uur en wij zijn er aardig goed in geworden (al zeggen wij het zelf). Na het schoonmaken begint het weekend voor ons wat betekent dat wij ’s morgens niets hoeven te doen, maar elke middag gaan we langs supermarkten om voedsel op te halen.

27 mei 2020 - 
Marieke Russchenberg-Scholma:

Vandaag was een drukke dag en ik kom dan ook gesloopt thuis. Snel koken, opruimen en gaan zitten voor dit stukje.

De afgelopen weken begonnen weer een beetje te lijken op de tijd voor de lockdown. Vroeg uit bed, op de fiets naar school, een dag werken in mijn groep 2, weer naar huis, rustig de avond door (af en toe nog wat te klussen in huis) en naar bed. Maar helaas komt corona toch opnieuw roet in het eten gooien. Mijn collega wordt namelijk ziek door het virus en ik moet haar groep de hele week overnemen. Tijdelijk, maar wie weet hoe lang? Richting de rapporten en het einde van het schooljaar vind ik het eigenlijk heel jammer om niet meer voor mijn eigen groep te staan.
Natuurlijk is het fijn om een ander te kunnen helpen en zo veel verandert er niet. Bovendien is dit ook het onderwijs en moeten we soms flexibel zijn.
Nu na bijna drie weken invallen zijn de kinderen al een stuk vertrouwder met mij en dat zorgt voor een fijne sfeer. Voor het eerst voelt een dag als ‘mijn lesdag’ en niet die van een invaller. Toch is voor een nieuwe groep staan een stuk vermoeiender dan je eigen groep en ik begin het wel te merken. Hopelijk wordt alles snel weer normaal…

Eigenlijk hoef ik niet te klagen. Ondanks de coronacrisis is Dennis begonnen bij zijn nieuwe werk in Ede. Nu hoeft hij niet meer op en neer naar Leiden. Dennis ging de afgelopen tijd gewoon elke dag naar werk en ik kan nu dus ook weer echt aan de slag. We zijn (nog) gezond, jong en hebben nu we in Voorthuizen wonen een tuin. We zijn zeer gezegend.

We missen beide het naar de kerk gaan heel erg. Met name het zingen. Soms zingen we samen met de gitaar of mee met een christelijke playlist op Spotify. Maar echt hetzelfde is het niet.
Nieuw zijn in Voorthuizen en in de Kerk aan het Plein was ook niet gemakkelijk de afgelopen tijd. Echt contact hebben we niet gehad met gemeenteleden. Gelukkig zijn er mensen die aan ons hebben gedacht en hebben we ondertussen wat meer aanspraak. Hopelijk kunnen we elkaar snel weer gewoon in het echt in ontmoeten in Zijn huis.

26 mei 2020 - 
Erik Huising:

Marieke en ik hadden het er gisteren over, dat we beetje bij beetje weer wat soepelere worden in de restricties rondom Corona. De vraag die ons bezig hield was, zou je jezelf niet enorm voor je kop slaan als je daardoor toch een (kwetsbare) dierbare zou aansteken met Corona.
Volgens ons is dit een lastig principe, we zien geen kwaad totdat het kwaad is geschied. Beetje als de klimaatverandering, we zien geen probleem in het ritje in de auto, vliegreisje, plastic afval etc, totdat we op een punt komen dat we denken, oeps nu zijn we te ver gegaan en er geen weg terug meer is.
Het vergt een enorme zelfdiscipline om de maatregelen vol te houden – vooral omdat je om je heen steeds meer mensen hun vrijheid ziet pakken – en zoals gezegd ons lukt dat niet altijd.
Ik hoop dat in deze moeilijke beslissingen God ons kracht geeft en ons leidt zodat we niet de verkeerde dingen doen.
Dan weer naar de orde van de dag, vandaag is mijn papa dag, wat natuurlijk de leukste maar ook vermoeiendste dag van de week is. Vanochtend om 6:30 wakker, Marieke sloop naar de werkkamer om te werken en ik blijf net zo lang liggen totdat Levi wakker wordt. Want als ik ook maar het idee heb om te gaan douchen of te ontbijten voelt Levi dat en dan wordt hij ook wakker. Dus 7:30 was hij ook wakker en dan begint de dag echt. Ontbijtje eten met z’n drieën wat nu heel vaak voorkomt. Daarna naar de volkstuin aardbeien oogsten samen met Levi die natuurlijk even wil proeven en daardoor helemaal met een rode snoet terug komt. Na dit te hebben schoon gemaakt naar de bakker en daarna thee en voor Levi banaan en nog meer aardbeien. Na een was te hebben opgehangen ga ik met Levi naar een uitgestorven speeltuin, waar alle kinderen zijn snap ik niet, want 50% hoeft maar naar school. En na het spelen terug naar huis, waarbij Levi de gewoonte heeft om of op alle putdeksels te stampen of in alle putten een takje of steentje te gooien, ben blij dat het speeltuintje een paar honderd meter lopen is.
Dan een broodje eten en dan kan Levi naar bed en ga ik nog even naar de volkstuin om onkruid te wieden, wat vrij warm is, dus bij terugkomst maar even een ijsje voor mij en Marieke die het ook vrij warm heeft met een werkkamer op de zon. Om drie uur is Levi weer wakker, dus weer tijd voor een kopje thee, ik heb altijd het idee dat ik de halve dag met hem aan tafel zit te eten en drinken, maar dat breekt de dag zullen we maar zeggen. Na de thee weer naar de speeltuin, dan eten maken, avondeten en Levi naar bed. Dan hebben wij nog even de avond voor onszelf wat waarschijnlijk nog even in de tuin werken wordt of even voor de buis.
Morgen weer werken dat doe ik op de financiële administratie bij Leger des Heils Gelderland, in de mooie bossen bij Ugchelen (net onder Gelderland), waar we druk bezig zijn om per 1 juli een reorganisatie door te voeren. We gaan van 12 werkeenheden terug naar 7 regio’s. Wat voor ons betekend dat we als Gelderland samen gaan met Twente. Dit heeft veel impact voor medewerkers van het bedrijfsbureau die of naar een andere plaats moeten of boventallig worden. Geen leuke tijd, maar we hopen vanaf 1 juli weer te gaan bouwen, al is dat heel vreemd in Corona tijd waar de meeste mensen van het bedrijfsbureau thuis werken.

25 mei 2020 - 
Erik Runhaar:

Het is alweer maandag. Een lang weekend achter de rug met iedereen thuis. Eigenlijk niet zo bijzonder meer. Dat zijn we al maanden. Hoewel, als er geen vakantie is, dan is iedereen binnen no-time vertrokken naar zijn of haar kamer. Dan moet er gewoon online naar school gegaan worden. Dat was in het afgelopen lange weekend anders. Als er overigens geen corona was geweest hadden we het weekend op de camping gezeten met de Kerk aan het Plein. Op de zonnige dagen moesten we daar wel even aan denken. Ook op de regenachtige dag zoals gisteren, overigens. Maar dan juist weer opgelucht, dat we daar niet in de blubber hoefden zitten. Hopelijk gaan we volgend jaar gewoon wel weer een weekend weg.
Je zou kunnen zeggen dat de Corona-tijd in ons gezin niet zo’n zwaar stempel heeft gedrukt op de dagelijkse bezigheden. Ingrid doet haar werk. Meestal werkte ze al vanuit huis, maar dat doet ze nu eigenlijk bijna altijd. Heel af en toe vertrekt ze nog naar kantoor voor een kort overleg of om iets te doen wat echt niet thuis kan. Maar verder zit ze gewoon hier thuis te werken.
Jasmijn gaat vanmiddag naar school, maar 2,5 uur. Aan de ene kant lekker dat ze weer naar school gaat. Aan de andere kant, is het wel meer heisa, dan toen ze nog niet naar school ging. Nu loop je de ochtend met een kind, dat niet weet wat ze moet doen (voor school krijgt ze werk mee, maar dat kwam natuurlijk pas vanmiddag) Daarbij breng je haar naar school, (wel lekker dat ik thuis werk, dan kan dat halen en brengen gewoon lekker met de fiets.) en moet je de klok in de gaten houden, dat je haar in het vastgestelde tijdsslot ook weer ophaalt. (niet te vroeg en ook niet te laat bij school). Volgende week is alles weer voorbij, dan mag ze weer hele dagen naar school, voor haar lekker om weer gewoon naar school te gaan een hele dag met de hele klas. Voor ons ook, dat we haar gewoon weer kunnen geven wat ze nodig heeft.
Eigenlijk is alleen Inge bij ons degene die de klappen mee gekregen heeft van de Lockdown. Zij is hele dagen thuis-zonder-werk. Af en toe mogen ze nog naar het park (ze werkt bij Landal Rabbit Hill in de snackcorner) om daar vooral de boel draaiende te houden. Er zijn nogal wat huizen niet verhuurd (geweest). Die moeten wel bewoonbaar gehouden worden. Maar op dit moment is zij eigenlijk vooral ziek. Het lijkt er, na veel onderzoek, op dat ze Pfeiffer gehad heeft de afgelopen tijd en daarvan herstellende is. Maar echt precies vaststellen wat er is, dat kon de huisarts niet. Ze heeft daarom al een paar keer zelfs in isolatie gezeten omdat je automatisch in de verdachtenbank zit: ‘Corona’. Nou ja, morgen is ze jarig (20 jaar, een mijlpaal die ze graag met een grote groep vrienden en familie gevierd had, maar helaas Coronatijd) gelukkig is ze alweer zover op de been, dat er wel visite kan komen (max 3 per keer uiteraard)
Zelf ben ik drukker dan ooit. Ik reis niet meer het land door. Normaliter doe ik dat wel en geef ik bij allerlei bedrijven trainingen in Software-testen en inrichten van bedrijfsprocessen.  Maar de trainingen gaan wel online door. Dat betekent, dat ik voor drie dagen training al snel een halve dag voorbereiding heb, en een halve dag online afwikkelen en opruimen. Zo ook vandaag. De klant wil weten wat ik ze ga vertellen en of dat voldoende aansluit op hun behoeften. Nou ben ik dat wel gewend. Maar deze klant heeft nogal wat noten op zijn zang. Dus al heel wat voorbereidende gesprekken gehad. En nu dus nog een gesprek, want er zijn dingen niet duidelijk. Bij elkaar toch zo weer een dag nodig om een klant te vertellen, dat hij gerust kan zijn, we maken er wat moois van.
Verder ben ik bezig met het voorbereiden van een conferentie voor 150-200 mensen. Niet in een zaal maar online. Dus alles wat we gaan doen moet eerst grondig worden uitgeprobeerd. Hoe zit dat met wisselende sprekers, achtergrond, locatie van sprekers, uitzenden en interrumperen, vragen stellen en beantwoorden. Hoe werkt het uitnodigen, zo al een aantal zaken, die gecheckt moeten worden. Dus de twee uur die we er vandaag voor hadden gereserveerd waren zo ook weer voorbij (en drie uur ook). En dan merk je: je kunt nog zo in de IT-business werken, het blijft altijd ingewikkeld om precies te bepalen wat je wilt, voordat je het gaat uitwerken en bouwen. Pas als je het een keer op proef doet, kom je dingen tegen, waar je tevoren niet bij stilgestaan hebt. Of wat in eerste instantie niet belangrijk leek blokkeert nu je voortgang. Op een later moment maar weer een vervolgsessie als we de gevonden problemen verholpen hebben.
De dag is dan ook alweer zo voorbij. Vanavond even niets (behalve slingers ophangen natuurlijk). Ook weleens lekker, want online vergaderen, dat is aan mij niet besteed. Gelukkig mogen we weer heel langzaam terug naar het fysiek op locatie. Ik kijk mensen graag in de ogen en wil ze graag echt ontmoeten. Dan is zo’n meerkeuze-schermpje van videobellen echt maar behelpen.

Zo lijkt het alsof het allemaal goed gaat. Maar corona leert ons wel een les: Durf je de controle uit handen te geven? En durf je te vertrouwen dat God er is om je houvast aan te hebben? Ook als er dingen zijn in deze corona-tijd, die niet zo goed zijn, waar je bezorgd om bent? Ik hoop dat we snel weer samen kunnen komen in de Kerk aan het Plein. Want ontmoeting is wel een heel belangrijk deel van kerk zijn. We doen dat nu wel als groep, maar mooi zou het zijn, als we weer met alle bezoekers samen kunnen komen, zonder ons druk te maken over een virus.

18 mei 2020 - 
Lisanne Veenstra:

Het is nu al een tijdje sinds mijn school online verplaatst is. De lessen en het werk zijn een beetje moeilijker om bij te houden, omdat alle discipline uit jezelf moet komen, maar het lukt me redelijk om alles bij te houden. Bij tekenen en handvaardigheid, wat mijn favorieten vakken zijn, krijgt iedereen meer keuzevrijheid. Ik heb dat goed benut en ben met verf aan de gang gegaan, mijn bureau zit er half onder.

Mijn muzieklessen waren ook online verplaatst, maar vandaag had ik weer muziekles als vroeger, dat is fijn. Er waren wel nieuwe regels, je moet nu na je aan komt en voor je weggaat je handen wassen. Ik hoef zelf mijn instrument niet te ontsmetten want ik neem alleen een paar stokken mee.

Wat mij betreft hoeft school nog niet open, ik vermaak me prima thuis. Ik hoef niet meer door de regen te fietsen en kan lekker laat opstaan. Op het internet zijn genoeg leuke en interessante video’s en posts te vinden waar je uren naar kan kijken en op spotify is er uren aan muziek om naar te luisteren als ik met schoolwerk bezig ben.

Gelukkig kan ik nog steeds met mijn vrienden praten via whatsapp en andere social media, ik denk dat het thuisblijven een stuk saaier zou zijn zonder het internet.

7 mei 2020 - 
Imka van der Woude:

Als ik begin te schrijven moet ik nadenken over welke datum het vandaag is. De tijd en datum is een gek ding in deze coronatijd. Alle dagen lijken een beetje op elkaar, tenminste voor mij en onze kids. Evert is vandaag al vroeg op gestaan om in de bouw te gaan werken. Ook gaan de meeste therapiegesprekken door, al is het nu wat vaker online. We zijn dankbaar dat Evert voldoende werk heeft deze periode. Mijn werk bij atelier Hupsakee is gelijk gestopt toen de crisis begon en ik ben dus hele dagen thuis. Vervelen hoef ik me niet, want er is genoeg te doen. Voordat de vakantie begon mocht ik onze 2 jongste jongens begeleiden bij het schoolwerk. Dat betekent voor mij dat ik heen en weer vlieg tussen huishouden doen en dan weer iemand op gang helpen. Kortom van alles tegelijk en voor je gevoel net niks doen. Waar ik erg van geniet in deze tijd, is onze tijd met elkaar als gezin. Ik geniet er enorm van om te zien hoeveel de kinderen aan elkaar hebben. Er worden heel veel bordspelletjes gedaan, maar ook veel gespeeld op het veld achter ons huis. We drinken koffie samen, eten samen. En regelmatig gaan we naar Caitwickerzand waar iedereen zich kan uitleven!
Vandaag komt onze buurvrouw even buiten bij ons koffiedrinken. Ze neemt taart mee, want gisteren hebben we met elkaar de heg tussen onze tuinen geknipt en alles weer netjes gemaakt. Dat wordt gewaardeerd, ze kan het zelf niet meer. David krijgt zijn taartje boven tijdens zijn online les! Zo kabbelt de dag door. De oudste twee zijn voor school bezig, ieder op hun kamer, hun vakantie zit er al weer op. Ze zijn blij dat ze vanaf 2 juni weer naar school mogen, ook al is dat ook nog afwachten hoe dat allemaal geregeld wordt.
’s Avonds heeft Evert nog een gesprek en is rond half negen weer thuis. Patrick komt nog even langs om schroefjes te halen. Hij mag niet naar zijn werk en mag Zwartebroek niet uit. Hij knapt voor ons een paar stoeltjes voor buiten op, blij dat hij wat te doen heeft en af en toe even bij ons een praatje kan maken.
Zaterdag gaan we voor het eerst weer Everts ouders bezoeken in de tuin. Gelukkig is hun tuin er groot genoeg voor. Mijn ouders bezoeken is helaas geen optie. Ze wonen in Hoogezand en hebben geen tuin. We houden het bij bellen en appen en zien er naar uit om ze weer op te zoeken.
Ik merk bij de kinderen vooral onrust. Ze missen hun vrienden en vriendinnen. Wat mag wel en wat mag niet. Hoe lang duurt het allemaal nog. Gaat de vakantie wel door, iets waar ze het hele jaar naar uitkijken. We wachten het allemaal af.

Vaak moet ik denken aan een van mijn lievelingspsalmen die we vaak in de bergen zingen:

Ik hef mijn ogen op naar de bergen.
Waar komt mijn hulp vandaan
Ik hef mijn ogen op naar u Heer
Die mij bij zal staan.

Zo is het!

4 mei 2020 - 
Jeanet Gerritsen:

We zijn inmiddels een heel aantal weken verder in de ´intelligente lockdown´. Voor Evert is er qua werk weinig veranderd. Hij gaat elke dag naar kantoor en is erg druk. Monteurs merken dat ze bij klanten niet altijd terecht kunnen ivm corona maar de bouw loopt ´gewoon´ door. Op kantoor is er veel werk. Ze zijn druk bezig met nieuwe klussen uit te rekenen.
Zelf werk ik in een vitaal beroep (wijkverpleegkundige en zorgcoördinator huishoudelijke ondersteuning). De eerste weken heb vooral veel thuis gewerkt maar zo nu en dan ga ik naar kantoor. Het voordeel van thuis werken is dat ik erg productief ben maar ik mis mijn collega´s en het even sparren als je tegenover elkaar zit. De dinsdag is mijn vaste kantoordag geworden, dan ben ik verantwoordelijk voor de uitgifte van de BPM. Het is fijn dat de kinderen op mijn werkdagen nog altijd naar de gastouder mochten omdat ik in een vitaal beroep werk. Dit geeft zowel rust voor de meiden als voor mezelf. Dat ze straks weer een poosje naar school kunnen is een fijn perspectief.
Vandaag is het maandag 4 mei. De dag voordat ik vakantie krijg en vaak een dag waarop ik dan druk ben met zaken afronden. Fijn dat mijn collega na een week weer terug van vakantie want ook in de huishouding vraagt corona veel van teamleden en cliënten. We krijgen heel veel telefoon van clienten die zich ongerust maken en bang zijn. Waarom werken we niet preventief met mondkapjes? Jullie gaan toch van de ene naar de andere cliënt, is dat wel vertrouwd? Sommige cliënten maken zich hier niet druk over maar hun kinderen wel en vinden het geen fijn idee als er een huishoudelijk medewerker komt, laat staan een invaller in geval van ziekte of vakantie. En aan de andere kant merken we dat we soms nog de enige zijn die bij mensen thuis komen. Ook zien we toename van overbelaste mantelzorgers. Dagopvang is gesloten, kinderen en vrijwilligers komen minimaal of helemaal niet meer en veel structuur valt weg. We zien mantelzorgers die het niet meer aan kunnen en daardoor een toename van hulpvragen in de wijk. Voor zowel de zorg als voor de huishouding. In twee dagen tijd 4 nieuwe aanvragen waarvan 3 situaties waarin sprake is van dementie. Dat is fors. Wat fijn dat er het besluit is gekomen dat mensen van 70+ weer twee vaste personen op bezoek mogen krijgen. Na een drukke dag en ´s avonds nog even werken is het tijd voor vakantie. Anders dan anders omdat we nu niet weg kunnen. Gelukkig is het mooi weer en kunnen we naar buiten.
We merken dat we het jammer vinden dat we familie, vrienden en kennissen niet zien. Met ouders (video)bellen we regelmatig of we appen. Fijn dat dit kan. Zo houden we toch het contact met elkaar. De eerste weken vonden we het heerlijk dat we geen verplichtingen hadden maar nu missen we het. We missen het om niet meer naar de kerk te kunnen gaan. Online de dienst mee luisteren is mooi dat het kan maar het voelt toch anders. Naderhand met elkaar koffie drinken is iets wat we missen. We hopen dat dit over een poosje weer mogelijk is en elkaar dan weer te zien!

30 april 2020 - 
Louisa van de Lagemaat:

Toen mijn dag begon was Rob al een paar uurtjes aan het werk achter de computer.
Ook had hij al wat telefonische gesprekken achter de rug.
Ik begin de dag rustig aan, genietend van mijn ontbijtje en het ND.
Om half 11 drinken we samen een kopje koffie en dan verdwijnt Rob weer naar de werkkamer.
Tussen de middag eten we samen warm want ik ga ‘s avonds werken.
Even na half 5 ga ik met de auto naar het verpleeghuis. Onderweg luisterend naar een cd van Sela. Mijn lievelingsmuziek.
Met heel veel liefde en bewogenheid werk ik in het verpleeghuis als sfeermaker.
Daar mag ik er zijn voor de demente bewoners.
Een lach op het gezicht van een bewoner is voor mij een zonnestraal.
Maar nu….
Als ik aanbel gaan de deuren voor mij open, eerst handen wassen en dan naar boven in een aparte ruimte beschermende kleding aantrekken. Mondmasker voor, jas met lange mouwen, handschoenen aan…….. en dan ga ik naar de woning met onze bewoners.
Er zijn maar meer een paar bewoners. We hebben meer lege kamers dan bewoners. Heftig!!! Heel heftig!!!
Elke bewoner heeft een plekje bij in mijn hart. Ik mis de bewoners die er niet meer zijn. Het is zo rustig. Zo stil….
Als ik bij de lege kamers langs loop, zie ik de pas overleden bewoners weer in mijn gedachten.
Wel heel fijn hoe wij er als collega’s voor elkaar zijn. Dat is echt heel fijn.
Na het eten heb ik een stukje uit een dagboekje (“Zonder omhaal”, een eenvoudig dagboek ) voorgelezen over het woordje Amen. Het zal waar en zeker zijn. God hoort onze gebeden. Hij verhoort ze niet altijd zoals wij willen….maar Hij is altijd bij ons…… ook in deze moeilijke tijd.

29 april 2020 - 
Huib, Ineke en Femke van Dijk:

Met pensioen gaan in coronatijd…….Huib had het zich wel anders voorgesteld! Een rare gewaarwording: nog één week online les moeten geven en dan is het zomaar klaar. Zonder afscheidsreceptie…. We staan er niet lang bij stil, er zijn véél ergere dingen!
Met ons gaat het gelukkig goed. We zijn wel heel voorzichtig omdat we allebei in de risicogroep zitten. Omdat Femke wat verkouden was, bleef ze een paar dagen thuis en toen ging de Rozelaar dicht. Zoals jullie weten is de Rozenhof ook “op slot”, dus je mag niet op bezoek komen en de bewoners kunnen niet voor het weekend naar hun ouders. Dus we zijn heel blij dat Femke bij ons is! Met de andere kinderen en de kleinkinderen hebben we contact door skype of facetime. Zo lees ik mijn kleinzoontje van twee voor! Opa Huib filmt voor hem de kikkers in ons vijvertje……We hopen en bidden dat het niet heel lang zal duren voor we ze weer kunnen bezoeken. Verder vermaken we ons prima. Huib is de buitenboel aan het verven en ik ben creatief bezig. We genieten van de tuin en het mooie weer en de schone lucht.
Ik ervaar dat je door de coronacrisis eigenlijk meer contact met familie en vrienden hebt: via app worden mooie filmpjes, bemoedigende stukjes gedeeld, maar ook puzzels en spelletjes. Ook met de buren is er nu juist meer contact: een kaartje in de bus, paaseitjes, een oranje bloem op Koningsdag! Dat moeten we proberen vast te houden. Het goede aan deze tijd is ook dat we ons allemaal realiseren dat geen mens oppermachtig is, dat alleen God alles in handen heeft. En dat geeft rust, en vertrouwen dat het goed komt!

Het volgende stukje schrijft Femke, dat heeft ook in de Rozenhof-nieuwsbrief gestaan.

Wat doe ik allemaal bij mijn ouders nu ik door de corona crisis niet terug kan naar de Rozenhof? Veel huishoudelijke klusjes, de vaatwasser uit en inruimen en spelletjes op mijn mobiel: legpuzzels en kleuren op nummer: grotendeels vogels. We zijn buiten aan het verven daar bij heb ik pap geholpen met het schuren. We bakken ons eigen brood en havermout koeken, ik hang de was op en ik maai het gras en geef de planten water.
Ik skype met mijn vriendin en de Rozenhof. Pap en ik maken ook wel eens een wandelingetje of fiets tochtje, zo zijn we pas nog naar het paradijs geweest. Het is leuk om bij mijn ouders te zijn maar ik mis de Rozenhof wel.

28 april 2020 - 
Sofie Noot:

• 

• 

• 

Afgelopen maandag, Koningsdag, was ik jarig. De koning ook. Er mocht minder visite komen omdat er corona in Nederland is. Dat was natuurlijk wel jammer, maar hopelijk kunnen we het een andere keer inhalen met familie en vrienden erbij.
Het was toch een leuke dag. We kregen een gratis ontbijt van de Stichting Terbroek. In de ontbijtbox zat ook stoepkrijt en daarmee moesten we de koning feliciteren. Dat hebben we natuurlijk gedaan. Helaas kwam de drone niet over onze tuin heen vliegen, maar we hadden veel plezier. Kijk maar op de foto. Er kwam een heel klein beetje bezoek op afstand en dat was leuk. We rondden het feestje af met een barbecue. En op dinsdag stond ik met mijn kat Pip in de krant…

Groeten,
Sofie Noot

27 april 2020 - 
ds. Norbert Gyula Becker:

Ds. Norbert Becker uit de Református gemeente in het Hongaarse Üröm en Pilisborosjenö, waar we de laatste tien jaar vanuit Voorthuizen contacten mee onderhouden, stuurde ons een bericht naar aanleiding van Koningsdag. Om iedereen hiervan te kunnen laten meegenieten, hebben we de video in ons corona-dagboek geplaatst. Ook in Hongarije heerst corona en is de boel in lockdown gegaan.

Dominee Becker, is vele malen in het Voorjaar of in het Najaar in Nederland geweest met een groep jongeren – Vaak kwamen deze jongeren uit minder bedeelde gezinnen – om hen een onvergetelijke vakantie te kunnen bezorgen. De jongeren werden dan opgevangen bij de gemeenteleden thuis. Ook dit jaar waren we aan het zoeken naar mogelijkheden, om hen, zo ongeveer rond deze tijd naar Nederland te laten komen. Helaas gooide Corona roet in het eten, ook voor deze groep. Mogelijk volgend jaar is er een nieuwe kans.

23 april 2020 - 
Ria Geelhoed:

Huize Geelhoed in coronatijd

Kon ik af en toe de stilte maar wat harder zetten. Dit heb ik afgelopen jaren vaak gedacht.

Nu is het stil in Nederland. Tijd voor meer bezinning en rust. Wat is ook alweer allemaal belangrijk in dit leven?
Rustig de dag beginnen samen met Marien en een beetje je tuin inkijken waar alles uit de grond bruist. Veel vogels zijn er te zien en te horen. Wat een fijn plekje hebben we toch aan de Rijksweg samen met de Noten.

Maar wanneer de laptops open gaan is het gedaan met de rust. We vergaderen online, de een in de keuken en de ander in de kamer, en ik geef lessen in teams. Van een VMBO-docent Godsdienst
/Maatschappijleer ben ik een ICT’er geworden die vertelt over de maatschappij en de Bijbel.

Leerlingen komen online en zijn stil, maar of ze echt luisteren? Dit is geen lesgeven maar zenden. Soms verzucht ik: Ik kan net zo goed hier buiten voor het kippenhok gaan staan preken.

Toch leveren de leerlingen goede opdrachten in. Afgelopen periode hebben we Openbaring gelezen en besproken en de leerlingen hebben daar een verslag en tekeningen bij gemaakt (zie onder).

Naast ICT’er ben ik deze weken ook verzorgende van mijn 88-jarige moeder. Ze kan niet alle thuiszorg meer krijgen die nodig is, dus ga ik met Marien twee keer in de week naar Hattem om voor haar eten te zorgen en haar naar bed te brengen. Dit is mooi om te doen en mijn moeder geniet er ook van.
En ja, corona is ook dichtbij ons gekomen. Een neef is overleden en een broer en zus werken met coronapatiënten. Zij kunnen niet naar hun moeder om te helpen terwijl zij de deskundigen zijn.
​
Ik volg ook het nieuws. Mogen we alweer naar school? Toch hoop ik dat we de belangrijke dingen uit deze maanden vast houden. Na de meivakantie moeten mijn leerlingen een Bijbelstudie doen en een vers uit dat gedeelte filmen. Ik heb dat ook eerst gedaan en heb gekozen voor psalm 23 vers 1:

De Heer is mijn herder, mij ontbreekt het aan niets.

Dit is een zin om veel te herhalen in deze tijd.

22 april 2020 - 
Annèt Hofland:

En dan is het vandaag mijn beurt om iets op te schrijven in dit dagboek. Wij hebben een lekker dagje gehad vandaag. Het is onze trouwdag, het zonnetje schijnt uitbundig en we zijn heerlijk in de tuin aan de gang. Gert moet ook nog een aantal videomeetings doen voor zijn werk. Al met al voelen we ons rijk gezegend. Onze tuin is een heerlijk toevluchtsoord in deze gekke tijden! Ik geniet van de vogels en ben de hele dag aan het mijmeren…hoe zou het met die gaan en hoe zou het daar zijn? Ik mis mijn kinderen en kleinkinderen, het even ergens buurten….

En dan kan ik ook ineens denken aan al die mensen die het zo moeilijk hebben in deze tijd. Aan de zieken, angstig en vaak alleen, aan de ouderen, vaak zo eenzaam terwijl ze het soms allemaal niet snappen. Het verdriet in families die iemand moeten missen, aangepaste uitvaarten, de onzekerheid…

Ik moet maar niet klagen, mijn zegeningen tellen.

Wat een rijkdom om te weten dat de Here er steeds bij is en alles ten goede zal keren! Blij dat we Zijn kinderen mogen zijn, bij Hem zijn we veilig.

Alle goeds en hartelijke groet!

15 april 2020 - 
Hilda Terpstra:

Mijn buurvrouw Ria gaf het stokje aan mij door.
Wat doen Douwe en ik in deze corona tijd. Na het ontbijt lezen wij het bijbelgedeelte wat aan de beurt is bij het rooster van de bijbel lezen in 1 jaar. Soms is het 1 of 2 hoofdstukken maar er zijn ook dagen dat we 5 of 6 hoofdstukken moeten lezen maar dan verdelen we het over de hele dag.

Op woensdag morgen ga ik ergens werken normaal deed Douwe dan vrijwilligers werk in Avondrust maar dat mag nu niet. Andere morgens doe ik klusjes in en om het huis en boodschappen. Als Douwe mee gaat naar de winkel moet hij buiten blijven wachten. Hij vindt het jammer dat alle vrijwilligers werk gestopt is en hij is het thuis zitten erg zat. We lezen veel en met het mooie weer doen we dat in de tuin. Ook maken we legpuzzels. Aan het eind van de middag of begin van de avond gaan we wandelen. Maar omdat je niet ver van huis mag wordt het vaak het zelfde rondje.

Soms komen er kleinkinderen op afstand langs om koekjes of kleurplaten te brengen daar genieten we van. We kijken ook om naar onze oude buren die volgende week 60 jaar getrouwd hopen te zijn. Het is heel sneu dat hun feest niet door kan gaan. We zijn heel dankbaar dat we gezond zijn want al 5 familie leden hebben corona gelukkig zijn ze aan de beterende hand.

Er gebeuren ook mooie dingen vandaag kregen een neef en nichtje 2 prachtige dochters dat is ook iets omdankbaar voor te zijn. Het is een lang verhaal geworden.

Hopelijk zien we elkaar snel weer want we missen het samen kerk zijn en alle contacten.

Tot ziens

14 april 2020 - 
Ria Gutter:

Dan krijg je ’s avonds een telefoontje of je de volgende dag een stukje wil schrijven voor het coronadagboek. Daar had ik zelfs van het bestaan nog niet gehoord! En ja, toen eerst maar eens lezen wat er eerder geschreven is, wat een leuke bezigheid was.

Wij als oudere nieuwkomelingen hebben nog geen plaatje bij verschillende namen.
En andersom waarschijnlijk ook niet. Het kerkboekje van de NGK De Ontmoeting heeft ons vaak geholpen omdat er altijd een foto bij was. Mooi en leuk om via dit ‘dagboek’ elkaar wat beter te leren kennen.

Harry en ik (Ria) wonen sinds een kleine twee jaar in een seniorenwoning aan de Molenpark 22. Je begrijpt dat het type woning al iets zegt dat we niet meer piepjong zijn. Ons werkende leven is al een paar jaar achter ons en onze vier kinderen hebben allemaal een gezin en werk waar ze hun handen vol aan hebben.

Als om half acht de wekker afgaat, is het onze eigen creatieve manier om structuur in de dag aan te houden. Vaste regel in deze coronatijd is ontbijt, stille tijd en dan een blok om het meer wandelen. Na de koffie is er altijd wel genoeg te doen, dat je steeds weer verbaasd bent hoe snel de dag toch om is. Ik ben echt van de kaartjes sturen en Harry brengt ze rond op z’n fietstochtjes door de omgeving.

We hebben best een spannende tijd achter de rug. Bij het gezin van onze jongste zoon begon zijn vrouw met hoge koorts, waardoor hij ook in een gevarenzone kwam.
Op wonderlijke wijze kreeg hij nu precies vijftien jaar geleden, twee nieuwe longen van een donor! Dus hij valt duidelijk onder de kwetsbare groep!
We zijn zo dankbaar en blij dat zij door de moeilijkheden heen zijn gekomen en beide weer normaal, blij en opgelucht de draad weer oppakken.
Om weer naar buiten te mogen, is een verademing, letterlijk en figuurlijk voor hen.
Ze zijn zo optimistisch en dankbaar dat ze niet meer besmet zijn en immuun hopen te zijn. Over het leven van onze zoon kan wel een boek geschreven worden, maar nu terug naar het Dagboek.

Vier gezinnen, waarvan 2 ver weg wonen, met tien kleinkinderen. Ik vind het niet gemakkelijk om daar je gevoel en oma-hormonen niet de baas over je te laten zijn.
Omdat het me wat te veel was na zo’n ongewone Pasen ging ik een wandeling maken door het dorp met het doel een kaartje rond te brengen.

En daar bij het appartementengebouw tegenover Nieuw Avondrust was er op de stoep met krijt een hart getekend met de woorden ‘Wij missen jullie’.
Ik heb een foto gemaakt en opgestuurd, en ja, dat te doen hielp mijn verdrietige gemisgevoel. Het lag dus voor mij zo maar als een knipoog van boven op de straat.

En dat is wat deze tijd zeker doet: je wordt bewuster van de kleine dingen.
Dan kan je je dankbaarheid uitspreken en uitzingen naar de Schepper van hemel en aarde, ook voor de kleine dingen. Pasen was dit jaar zo anders maar niets minder. Dat we iedere dag dat opstandingsleven mogen leven!

Het wordt wel een heel epistel zo’n eerste keer. Maar als slot ben ik gaan opschrijven de woorden die mij in gedachten komen met een ‘V’ die met deze periode te maken hebben.
Vertrouwen, verlangen, verwachten, verstillen, versobering, verblijden, verheugen.
Dus wie wil mee doen, vul maar aan …

13 april 2020 - 
Thirza Koster:

2e paasdag 2020 uit het leven van Thirza Koster
Vandaag is het mij eindelijk gelukt om iets langer te slapen ik werd om half 8 wakker.
Heerlijk zo’n extra vrije dag na weken van buffelen op het werk om voldoende opvang te realiseren voor dak- en thuisloze mensen in Flevoland en de vele andere vragen om te beantwoorden die er op mij af komen ivm het Corona virus.
Maar vandaag even helemaal niets. Nou ja niets dat past niet bij mij. Maar even iets anders.
Eerst maar eens voldoende bewegen, een heerlijke lange wandeling samen met Dirk . Wanneer we thuis komen is dochter Meriam ook wakker en gaan we samen brunchen. Wat zullen we verder doen vragen wij ons af en al snel hebben we het idee om een autopuzzeltocht te gaan doen. We zoeken er een op van 160 km over de Utrechtse heuvelrug. Echt een prachtige route met vele fruitbomen in bloei. We kwamen onderweg een bloesem drive inn tegen, hier mocht je met de auto tussen de bloesems rijden en aan het eind kon je de boer steunen door een tas met lokale producten te kopen. Zeer bijzonder. Over de puzzeltocht deden wij wel 6 uur, sommige antwoorden waren namelijk erg moeilijk te vinden als je door het coronavirus bepaalde plekken niet mag betreden. Maar goed we hebben alle antwoorden gevonden en de oplossing was correct. Yeah!!!!!
Toen we thuis waren hebben we koolhydraat arme pizza gegeten. Gelukkig was deze erg lekker. En ‘savonds lekker tv kijken met z’n 3.
Ondanks het Corona tijdperk was dit voor mij een heerlijke dag. Maar Pasen ………dat vond ik dit jaar wel lastig om echt te ervaren.

10 april 2020 - 
Marian van der Velde:

“HE DIED FOR ME, I LIVE FOR HIM!

Deze tekst staat op een schilderij in onze huiskamer. Ik kijk er vaak naar en wordt erdoor
geinspireerd. Deze dagen staan we weer meer stil bij het offer wat Jezus bracht. Hij was een man die het lijden kende en met ziekte vertrouwd was en die ons lijden op zich nam (Jesaja 53:3a en 4a).
Soms dringt het ineens echt tot me door wat veel ernstig zieken nu meemaken. Dan zijn deze verzen heel troostvol.
Met Henk en mij gaat het goed. We zijn nog goed gezond en dat geldt ook voor onze kinderen en kleinkinderen. Elke dag kijken we uit naar berichtjes van hen en leven we mee. Ze hebben het zwaar met hun banen en het lesgeven er nog naast. We zouden hen graag meer willen helpen maar moeten afstand houden. Ik mis vooral de knuffels met de twee kleinsten van 8 maanden. Het maakt me dankbaar voor de goede band die we met hen allen hebben.
Naast mijn gewone huishoudelijke werk ben ik vaak bezig met berichtjes sturen en emails. Ook met mensen bellen en kaarten sturen. Vooral met Henks moeder van 89 jaar die alleen woont en dat heel moeilijk vindt bellen we regelmatig.
Samen met Henk wandel ik bijna dagelijks rond het meer en als het kan fietsen we een stukje. Daar Henk vaak bezig is met diensten voorbereiden en vergaderen via skype en andere zaken ben ik degene die de boodschappen doet en andere taken zoals tuinieren. Het is wel gezellig om samen koffie te drinken. Wat een voorrecht om samen te zijn. Als er kleine irritaties zijn bespreken we die. We zeggen tegen elkaar dat dit wel een test is voor ons 40-jarig huwelijksjubileum dat we dit jaar hopen te vieren. We bidden veel voor de mensen die we kennen maar ook voor de mensen die nu het beleid in ons land bepalen. Gebed is voor ons heel belangrijk. Verder vertrouwen we op God die voor ons zorgt en mogen we Zijn vrede ervaren.

9 april 2020 - 
Marieke Buursema:

Donderdag  9 april

Een bijzondere dag. 34 jaar geleden werd ik voor het eerst moeder.
We kunnen niet naar den Hoorn waar onze dochter woont. We hebben als gezin allerlei verrassingen voor haar bedacht. Een taart besteld , een helium ballon met de post, een taart wordt geleverd, een borrelplankje en een diner aan huis.
’s Avonds met z’n allen met een houseparty app bellen. Dat was leuk. Alleen Atze kon bij het bellen er niet bij zijn. Hij was al naar de kerk vertrokken.
Vanmorgen zijn we de dag zoals gewoonlijk rustig opgestart met krant en ontbijt. En ik krijg altijd een heerlijk kopje cappuccino van Atze.
Daarna gaan we aan het werk. Atze vertrekt naar zijn studeerkamer en ik ben in de woonkamer bezig. Eerst op de i-pad kijken of ik berichten en foto’s van de kinderen uit mijn klas heb gekregen. Super leuk om te zien hoe ze met de opdrachten die we ze meegegeven hebben aan de gang zijn gegaan. Dan nog even kijken of er op facebook nog leuke ideeën zijn voor filmpjes die ik moet maken voor school. Ik moet oppassen dat ik daar niet te lang in blijf hangen. Ik vertoon een beetje uitstelgedrag. Ik moet alle ouders van mijn klas bellen om te vragen hoe het gaat. Ik heb een hekel aan bellen. De vorige keer kon ik ze verdelen met mijn duocollega, maar die is nu ziek. Dus gewoon maar beginnen. 26 telefoontjes plegen. Als je eenmaal bezig bent is het toch wel fijn. Goed om te horen hoe het met de kinderen gaat, sommigen zelf even te spreken, en ouders gerust stellen dat ze het goed doen. Tussendoor nog overleg gehad met een collega over een gezin waar we zorg om hebben. Fijn om even met elkaar te sparren.
Dan krijg ik nog een telefoontje van mijn directeur dat de vacature die ontstaat na de meivakantie is ingevuld. Dat is goed nieuws!
Ik moet ook nog foto’s op de schoolapp zetten zodat de kinderen van elkaar kunnen zie wat ze gedaan hebben, en nog een filmpje op ons youtubekanaal plaatsen. Dit opschrijven gaat sneller dan het doen. Maar ik wordt er steeds handiger in.
Er is geen tijd meer voor een klompenpad lopen. Dat doen we meestal ‘s middags om een beetje aan onze beweging te komen. Dan maar een rondje Prinsenweg. Ik de lange Atze de korte, want hij moet nog eten koken. Ik ben net op tijd klaar met het houseparty bellen om Atze en Henk te beluisteren op de iPad. Mooi gedaan en de muziek is prachtig. Fijn om zo stil te staan bij de stille week. Ik vind dat deze periode lastiger omdat ik nu de verhalen niet hoef te vertellen op school. Als Atze thuis komt kijken we nog even televisie. Krabbe zoekt Chagall. Een prachtige serie. En dan wordt ik naar bed gestuurd.

8 april 2020 - 
Arjo en Vrouwke Klapwijk:

‘Ie muttn hier rechdore, die kante kump narres uut.’
Op zich lijkt het ons wel leuk om bij Narres uit te komen, we zijn vandaag ook al door Siberië en Stuifzand getrokken.
Het is woensdagmiddag 8 april. We fietsen in de buurt van Hoogeveen op onze knooppuntenkaart en weten even niet of we rechtdoor of rechtsaf moeten. Twee behulpzame mannen, op veilige afstand, roepen ons deze woorden toe. We besluiten ze op te volgen en fietsen verder.
Sinds maandagmiddag verblijven we op ons chalet in Drijber, op een kleine camping buiten het dorp. Een plek van rust en stilte. In ons chalet hebben we alles wat we nodig hebben en hoeven we gelukkig niemand lastig te vallen. In deze roerige tijd vinden we het best fijn om een beperkte ruimte te hebben, heerlijk overzichtelijk. Geen afleiding, ook ruimte in je hoofd.
Overdag is Vrouwke ’s morgens bezig met haar werk. Arjo mag dan wel met pensioen zijn, voor Vrouwke duurt dat nog een paar jaar. Er ligt nog een boek waarvan het pdf geredigeerd moet worden, voordat het naar de drukker kan.
Arjo knutselt een stopcontact in het schuurtje en zorgt ervoor de dat de afvoerpijpen het werk doen wat ze horen te doen, het water op een fatsoenlijke manier afvoeren. Een aantal weken geleden leek het hier wel een zwembad rond het chalet.
Omdat we een slechte ontvangst van de wifi hebben zijn we naar Hoogeveen gefietst om daar een versterker aan te schaffen. Niet recht-toe, recht-aan maar via de toeristische route. Het is hier verder heel rustig, we zijn vaak de enige fietsers op de weg. We zien wel heel veel beren voor de ramen staan, soms een enkele, soms een hele rij. Heel Nederland is op berenjacht. Thuis in Voorthuizen hebben we een heel kleintje voor het raam hangen, je moet er wel echt naar zoeken.
Bij de winkels krijgt iedereen een keurig schoongemaakt winkelwagentje mee.
Waar wij als ‘toeristen’ erg blij mee zijn is het lekkere weer. Maar ik denk ook aan al die vaders en moeders die thuisonderwijs geven. Het zal toch de hele dag regenen, zoals een maand geleden. Daar word je als gezin niet echt vrolijk van.
We missen de Kerk aan het Plein. De gesprekjes na de dienst; de kinderen van de bijbelklas; onze huiskring. Afgelopen maandagavond hebben we met elkaar geskypet. Een heel bijzondere ervaring, we gaan dat vaker doen. Is echt aan te raden met je kring.
Misschien gek om te zeggen, maar zo na een paar weken kom je in een soort Corona-ritme. Het leven gaat voor ons over in een lagere versnelling. We genieten van de natuur om ons heen. En wat een groot voordeel voor Arjo is, hij heeft nu al een heel bruin hoofd. Iets wat hij anders pas aan het eind van zomer had. Hij ziet er goed uit!

7 april 2020 - 
Josien de Vries:

Een dinsdag van Josien de Vries

De wekker gaat om half 7 en een kwartiertje later stappen Willem en ik de frisse ochtendkou in. Heerlijk is dat. Soms is het gras nog wittig en het ruikt lekker naar de lente. Elke dag zien we de bloesem van de fruitbomen meer uitkomen. We gaan eerst de dieren eten en water brengen en de geiten melken. Sinds een paar dagen staan de grotere geitenlammeren ’s nachts gescheiden van hun moeders. Als ik dan de stal in kom is het een enorm kabaal, omdat ze allemaal moeten laten horen dat ze het er nog steeds niet mee eens zijn. Nadat ik de geiten gemolken heb, mogen de kleintjes er weer bij. Zo is de ochtendmelk voor mij, de rest van de dag mogen de lammeren drinken. En als dat hek dan eindelijk open gaat is het opeens heel stil, iedereen weer tevreden.
Intussen is Jesse van 5 al wakker geworden en gaan we met zijn drieën ontbijten. Vincent slaapt graag nog wat uit. Maar om 9 uur stap ik in mijn rol van juf. Bij Vincent is dat redelijk makkelijk, zijn school levert het schoolwerk prima digitaal aan, hij kan het bijna helemaal zelf op een chromeboek van school. Bij Jesse is het lastiger, maar ook juist een mooie uitdaging. Hij heeft op school moeite bij de les te blijven en er wat van op te steken. Nu geef ik hem 1-op-1 les, op hem aangepast, met tips van de juffen. En hij lijkt daar erg van te profiteren. Dat is voor ons beiden erg intensief, en Jesse houdt dat ook max 10 minuten vol. Heel bijzonder dit zo te doen.
Ondertussen is er nog een Jesse van 14 bij ons in huis voor de corona tijd. Hij woont normaal bij zijn grootouders, maar dat kan nu tijdelijk niet. Hij heeft geen schoolwerk, dus mag ik klusjes bedenken. Scheelt mij weer….
Willem gaat nog 2 dagen naar Remia, de andere dagen werkt hij thuis. Dat geeft mij de kans om onze boodschappen en die van onze ouders te doen. Wel lastig voor ons allemaal om dan niet steeds met hem te gaan praten. 🙂
Darnell kan ook niet aan het werk omdat de horeca dicht is. En ook niet chillen met je vrienden, maakt dat dagen soms erg lang zijn. Gelukkig begint ook hij daar nu een weg in te vinden.
Bijzonder om zo veel meer tijd met elkaar door te brengen, alle wensen, plichten en andere bezigheden op elkaar af te stemmen. Meestal geniet ik er, ondanks de nare reden, wel van eigenlijk. We missen wel de contacten met mensen buiten het gezin, maar wij hebben een enorm geluk met ons erf. We hoeven niet de hele dag op elkaars lip te zitten. De kinderen kunnen nog steeds buiten rond rijden op skelter of fiets en hun energie kwijt. We zien de natuur om ons heen weer opengaan.
Geiten lammetjes worden geboren, bloemen gaan bloeien, Als een belofte van God dat het allemaal wel weer goed komt.

5 april 2020 - 
Gonny Grunewald:

Vandaag is het zondag en eigenlijk is dat de dag die bij ons het meest anders gaat.
Bij het opstaan doen we het rustig aan want we hoeven immers niet op tijd weg om een plekje te zoeken. En we zitten dan dus ook weer net voor tien uur klaar om naar Atze te kijken vanuit Barneveld.
Daarna lekker aan de koffie, maar we moeten het doen zonder de andere kerkgangers. Niet een gezellig babbeltje hier en een praatje daar. Voor een deel is daar nu meer contact door de week voor in de plaats gekomen. Maar dan vooral via Whatsapp.
Nadat we naar genoeg mensen hebben gezwaaid die langs fietsen en lopen besluiten we om ook samen maar weer eens ons standaard rondje te lopen. Het is heerlijk om buitenlangs te lopen over de nu zeer rustige Appelseweg. Die rondweg is zo erg nog niet, ook al zien we hem vanuit huis. Maar ook de rondweg is de laatste weken erg rustig.
Aan het einde van de middag bekijken we nog de landelijke kerkdienst die vanmorgen vanuit Zutphen is uitgezonden.
We zijn blij met het internet en zien het als een zegen dat we op deze wijze toch twee kerkdiensten mogen meebeleven.
Na het eten zoeken we nog contact met onze ouders voor wie dit toch wel lastige tijden zijn. Ook al zeggen ze zelf dat het allemaal nog wel mee valt. En dat de afstand nu niet uitmaakt, omdat we toch niet bij elkaar op de koffie mogen.
Morgen is het voor ons weer een gewone werkdag. Ad fietst nog steeds elke morgen rond acht uur weg naar kantoor en komt rond kwart voor zes weer thuis.
Mijn dagen zijn anders, maar de meeste dagen zijn er wel een paar kinderen die komen spelen.

4 april 2020 - 
Teunie Brons:

• 

• 

• 

• 

Ook bij ons lopen de dagen anders dan “normaal”. Dat is even schakelen met al die verschillende rollen die ik nu mag vervullen. Een leuke uitdaging wel vind ik. Ik verwonder me over wat er allemaal wel kan, terwijl veel niet mag.
De kinderen zijn nu alle drie thuis. We mogen thuis onderwijs proberen. Ik vind dat best leuk. Ik geniet van de momenten samen. Zie het wel als extra quality time met ons gezin. Hé, heb ik misschien mijn vak misgelopen? Maar na een paar dagen kom ik erachter dat ik niet voor niets niet het onderwijs in ben gegaan.. iets met geduld… uitleggen??
Wat ben ik blij dat het voorjaar is! Voor mij de mooiste tijd van het jaar! Zeker op de boerderij. Een paar weken geleden hebben we weer kuikens gehad. Altijd weer een mooi begin van een nieuwe koppel die uiteindelijk als leghen ons erf gaat verlaten.
Het is echt lente! In deze weken worden er ook veel kalfjes bij ons geboren. Elke keer weer een wonder. Elke keer als het weer goed is gegaan, zijn dat genietmomentjes op de boerderij! Sinds kort heeft mijn vader (die naast ons woont) drie schapen. Ze waren alle drie drachtig. Inmiddels hebben er twee een lammetje gekregen. Het eerste lammetje had wat hulp nodig. Het lammetje lag achterstevoren. Nu hoeft dat bij een schaap geen probleem te zijn, als de achterpootjes maar eerst komen. Maar dit lam wilde eerst met zijn kontje komen. Dat lukt niet. Gelukkig hebben we vakkundige hulp in de buurt. Henk zijn vader (veeverloskundige) heeft het lammetje ter wereld geholpen. Onze kinderen waren nu thuis en hebben dit allemaal zien gebeuren. Geluksmomentjes om te blijven herinneren.
Het voorjaarswerk op de boerderij is in volle gang. De mest is weer op het land uit gereden. Het bijbehorende luchtje vind in fijn! Dat betekent voorjaar in de lucht! Ik geniet er ook van hoe Elias (bijna 3) dit allemaal beleefd. Hij neemt alles tot in detail op. Voor ons zo gewoon, hij maakt veel voor het eerst bewust mee.
Daarnaast gaat mijn werk buiten de deur gewoon door. Wel anders. Ik werk drie dagen in de week bij een mengvoerleverancier. In de cruciale sector. Uit voorzorg is al het personeel wat regelmatig op kantoor werkt in 2 ploegen verdeeld en zijn we om en om een dag thuis of op kantoor. Voor mij betekent dit de ene week 3 dagen kantoor, de andere week 2 dagen kantoor en 1 thuis. Het werk kan zo aardig doorgaan. Maar wat is het stilletjes daar. Ik zit in mijn eentje in een grote lege ruimte. Verder in het gebouw zitten nog wat meer collega’s maar je moet elkaar opzoeken voor een praatje.
Ik ben dankbaar voor wat we allemaal hebben. Wij hebben ruimte om ons huis. Onze kinderen kunnen hun energie buiten wel kwijt. Wat mogen we genieten van het mooie weer de laatste weken! En als we iets verder gaan kunnen we ons uitleven bij het Zeumersegat. Genoeg ruimte daar om op veilige afstand van elkaar te blijven en te genieten van de natuur. Het thuisonderwijs lukt met onze kinderen goed. Maar ik maak me zorgen over gezinnen die samen in een huis wonen en misschien (bijna) geen tuin hebben. Waar ouders ineens allebei thuis moeten werken én hun kinderen thuis onderwijs moeten proberen te geven. Als ik daar aan denk, kan ik alleen maar dankbaar zijn voor wat we hebben gekregen, en tel onze zegeningen. Ik hoop dat alles snel weer “normaal” mag zijn.

3 april 2020 - 
Marja Veenstra:

En toen waren we ineens echt aan huis gebonden! De afgelopen weken was ik nog steeds aan het werk bij Karwei, maar dat mag nu niet: Johan heeft hoofd- en keelpijn en koorts! Gelukkig nemen de klachten eerder af dan toe (en heeft Johan nog steeds praatjes…), maar ik schrok wel even. Is het corona of gewoon griep? Wat als we allemaal ziek worden? En hoe is hij besmet geraakt? Hij is zelf de laatste weken de deur niet uit geweest. Mogelijk heb ik hem besmet, en die besmetting dan zelf weer in de bouwmarkt (of een andere winkel) opgelopen.

Ik merk dat heel veel mensen zich goed aan alle regels willen houden. Er zijn alleen helaas nog steeds een paar mensen die alle regels maar onzin vinden en ze dus aan hun laars lappen. Zeker tijdens mijn werk laat ik duidelijk merken dat ik dat asociaal vind, gelukkig met goedkeuring van mijn baas …

Deze week las ik voor het Bijbel-in-1-jaar-rooster Jesaja 50:10
“Wie van jullie heeft ontzag voor de HEER?
Wie luistert naar de stem van zijn dienaar?
Hij die door de duisternis gaat en geen licht meer ziet,
en die dan vertrouwt op de naam van de HEER
en vertrouwen stelt in zijn God”
Dat vertrouwen op onze HEER wens ik jullie toe!

1 april 2020 - 
Johannes Malda:

Beste Lezer,

Na Marieke mag ik jullie allen wat vertellen over hoe ik de corona crisis doorkom.
Nou heb ik het voordeel dat ik in een cruciaal beroep werk. Wij zijn wettelijk verplicht om dieren in nood te helpen en proberen te zorgen voor gezond vlees voor jullie allemaal.
Zoals elke ochtend begint mijn dag met de wekker, die ik niet hoor. Maar gelukkig maakt Eline mij elke ochtend attent op het feit dat de wekker gaat.
Na samen te ontbijten met dochter en vrouw, vertrek ik om 7:58 naar mijn werk om daar precies 08:00 te zijn. Alleen vandaag hoef ik er om 8 uur te zijn, omdat ik dienst heb. Voor de Corona crisis kwamen we meestal eerst ’s ochtends op de praktijk met alle collega’s om de dag goed met sterke verhalen te beginnen. In deze tijd komen we niet eerst meer met z’n allen naar de praktijk maar gaan we direct vanuit huis rijden.
Vanmorgen kon ik naar een veehouder met melkkoeien toe om enkele koeien op drachtigheid te controleren. De boer had alle koeien vast staan en diegene die ik moest hebben een kleur gegeven. De meeste dieren zijn rond de 40-50 dagen drachtig en die voel ik dan rectaal op met een scanner en kan zo de baarmoeder beoordelen of deze een vrucht bevatten of niet. Na een kleine 20 koeien opgevoeld te hebben kwamen we tot de conclusie dat dit keer de resultaten redelijk zijn. Er zijn er maar een paar waarbij de inseminatie niet geleid heeft tot drachtigheid.
Bij de volgende boer mag ik controleren of de vleeskalveren het goed doen. Er waren vorige week meerdere met longontsteking en de vraag is nu op ze goed op de voeradditieven gereageerd hebben.
De meeste kalveren hebben zeer goed gereageerd alleen zijn er 2 die er niet op gereageerd hebben en die niet meer beter worden. Deze heb ik vervolgens geeuthanaseerd, dit is niet het mooiste onderdeel van het vak maar wel een belangrijk onderdeel. Zo halen we de dieren eruit die veel ziekteverwekkers bij zich hebben en zo de andere dieren niet ziek kunnen maken. Ook heb ik 2 kalveren behandeld met gewrichtsontsteking hier hebben we een nat verband aangelegd om de doorbloeding goed op gang te helpen.
Verder is het heel rustig een beetje op de praktijk de administratie doen en ’s middags nog 1 visite rijden nog een koppel vleeskalveren die niet helemaal fit zijn en een behandeling nodig hebben. Bij deze veehouder zijn ook kalveren die nog onthoornd moeten worden. Dit doen we met een hete brander. Hierbij branden we, na narocse en lokale verdoving, de hoornpitten die nu nog klein zijn weg.
Voor de rest kan ik thuis zitten wachten op meerder visites of spoedgevallen en mag ik tot morgen 8 uur de spoedgevallen opvangen. Ik hoop natuurlijk op een paar mooie verlossingen in dit voorjaar.
Ik kom de crisis op een normale manier door, ik houd meer afstand van veehouders en drink helaas geen koffie meer bij de veehouders. Ik hoop dan ook dat het heel snel voorbij is en dat ik weer op m’n gemak een kop koffie kan drinken bij de veehouders aan de keukentafel.

30 maart 2020 - 
Marieke Huising:

Een nieuwe week is aangebroken in deze bijzondere tijd.
Vanmorgen was ik weer vroeg wakker (lees 6 uur). Een wekker zetten we niet meer, daar hebben we Levi voor. Maar sinds het ingaan van de zomertijd doet onze wekker het even niet meer. Maar goed, even goed wordt ik vroeg wakker. Snel trek ik mijn sokken en een vest aan, sluip op mijn tenen de slaapkamer uit en neem onderweg nog snel even de fleece deken mee. Zo zachtjes mogelijk doe ik de klik van de slaapkamerdeur open en weer dicht en sluip verder over de gang. Levi wordt van elk klein geluidje wakker zo rond dit tijdstip en dat wil ik koste wat kost voorkomen. Met mijn slaperige hoofd loop ik naar onze werkkamer. Daar zet ik mijn laptop aan en sla de fleece deken helemaal om mij heen. Het is hier namelijk een beetje koud. En zo lang we niet beneden zijn geweest staat de kachel niet aan. (misschien moeten we toch het klokprogramma maar even aanpassen naar thuiswerkstand 😉 ). Inmiddels is mijn laptop opgestart en start ik met het lezen van mijn mail. Na een kwartiertje hoor ik Erik onder de douche stappen en in de verte hoor ik dat inmiddels ook onze kleine man wakker is geworden. Ik ga nog heel even verder met mijn mail en dan gaan we met zijn drieën naar beneden. We gaan samen ontbijten en daarna ga ik mij maar eens omkleden en snel weer aan het werk. Inmiddels wordt ook Levi van kleren voorzien en klaar gemaakt om een dagje naar zijn oom, tante, neefjes en nichtje te gaan. Gelukkig voor ons, gaat deze opvang nog wel door. Het is niet meer helemaal vanzelfsprekend want op zondag checken we nu altijd even of Levi nog welkom is. Op woensdag is het voor ons nu een beetje schipperen met onze werkuren en de zorg voor Levi. De andere dagen zijn voor ons niet veranderd, dan was één van ons altijd al vrij.
Eenmaal weer aan het werk ga ik mij bezig houden met het voorbereiden van twee overleggen die morgen plaats vinden. Op mijn werk zijn we onlangs overgestapt op een nieuwe donateurs database en de inrichting heeft nog wel wat aandacht nodig. Daar hou ik mij nu voornamelijk mee bezig.
Ik loop mijn aantekeningen door en verwerk alle punten die ik tussendoor genoteerd heb als aandachtspunt nu op een grote lijst (backlog) waarin alle punten verzameld worden. Tussendoor heb ik nog even telefonisch contact met een collega die wil weten of ze nog wel naar kantoor kan en hoe ze dan binnen moet komen. Maar behalve dat is het heerlijk om elkaar even te spreken en te horen hoe het met de ander gaat. Aan het eind van de ochtend heb ik nog een afspraak staan met een collega. Omdat we naar een nieuwe database zijn gegaan wil ik wat extra tijd steken in de voorbereiding van een mailing naar donateurs die we in mei hopen te versturen. En bij zo’n eerste keer komt van alles naar boven van zaken die nog niet goed ingericht zijn. Dat komt vandaag goed uit, want ik was toch al bezig om een inventarisatie te maken, dus deze punten kunnen daar gelijk bij.
De middag gebruik ik om de punten van ochtend verder uit te werken en de selectie van de mailing verder voor te bereiden. Aan het einde van de middag maak ik nog heel even een lijstje van wat ik morgen allemaal wil doen en dan sluit ik mijn laptop weer af. Nu mag ik Levi weer ophalen 🙂 .
Daar aangekomen zie ik dat hij op een grote skelter zit en zijn grote nicht die loopt er naast om te sturen en te zorgen dat hij vooruit komt. Maar ja als ik dat zie… weet ik al genoeg. Die ga ik niet zomaar mee naar huis krijgen. Zijn nichtje doet al pogingen door steeds richting de fiets te rijden. Maar Levi weet steeds weer duidelijk te maken dat hij dat toch echt niet wil. Uiteindelijk moest het er dan toch komen en samen met zijn tante hebben we moeite om Levi normaal in het fietsstoeltje te krijgen. Hoezo ik ben bijna twee en ik weet prima wat ik wil…
Gelukkig is hij tijdens het fietsen snel weer gezellig aan de babbel en zo fietsen we samen naar huis. Nu nog even koken en dan komt ook Erik weer thuis. Hij heeft vandaag nog even op kantoor gewerkt, omdat er toch werk is wat je beter op kantoor kunt doen dan thuis.
Na het eten is het tijd om Levi naar bed te brengen. Na zo’n leuke en intensieve dag is dat iets lastiger, maar ja wat maakt dat uit. Ff heerlijk met mama knuffelen en dan lekker gaan slapen. Dat is toch het beste moment van de dag.

29 maart 2020 - 
Nikita Schenk:

Oepsie… krijg ik het stokje overgedragen voor het dagboek heb ik het zo rustig dat ik het nog haast vergeet 😉

Ik moet zeggen dat we de eerste week even onze draai moesten vinden, wat een bizarre en onrealistische tijd leven we… van een leven in sneltrein vaart belanden we ineens in een stoptrein.
Nu 2 weken na de getroffen maatregelen beginnen we langzaamaan te wennen.

De dag begint elke ochtend met samen ontbijten, altijd zeggen we al dat we dit vaker willen doen maar door de haast van de dag schiet dit er in de praktijk toch vaak bij in. Nu elke ochtend een heerlijk gedekte tafel en samen de dag starten, wat heel fijn is.
Ik ga 2 dagen in de week naar het werk en Erik “werkt” momenteel thuis in hoeverre dit gaat met 2 jonge kids 😉 We proberen lekker veel buiten te zijn: rondjes fietsen, lekker wandelen, spelen in de tuin… Wat een zegen dat het mooi weer is!
En natuurlijk knutselen we wat af voor de eenzame mensen in het verzorgingstehuis!

Bijzonder vind ik het om te zien hoe flexibel kinderen zijn. Normaal gaan Liv en Jop 2 dagen naar de opvang. Doodnormaal lijken ze het te vinden dat dit nu niet zo is en dat terwijl we niet eens op vakantie zijn.
Liv; Heel veel mensen zijn ziek hè, dan kunnen wij even niet naar de kindjes. Wel jammer, maar als alle mensen beter zijn dan kunnen wij wel weer.
Geen benul van wat er aan de hand is in de wereld, maar voor haar zo normaal.

Stiekem genieten we van de extra tijd als gezin, al weegt dit natuurlijk niet op tegen alle ellende wat er in de hele wereld gaande is. Wat schrijnend is om te zien.

We hopen jullie snel weer in goede gezondheid te zien! Laten we vooral veel bidden!

Lieve groetjes,
Erik, Nikita
Liv en Jop

28 maart 2020 - 
Charina Vos:

Vandaag ben ik 37 weken in verwachting van ons tweede kindje, en sinds twee weken met verlof. Wat een bijzondere/bizarre tijd en wat had ik het me anders voorgesteld.

Samen met Femke (onze dochter van 2,5) proberen we er elke dag weer een feestje van te maken nu we elke dag samen zijn. Normaal gaat Femke 2x per week naar de gastouder en 1x per week naar peutergym, maar dat is allemaal gestopt sinds de (begrijpelijke) maatregelen van het RIVM.

Mijn dag begint met een kopje koffie en een broodje en voor Femke meestal pap. Maar al gauw komt de klei op tafel en zitten we samen figuurtjes te kleien, en nog geen 10 minuten later liggen ook de stiften en kleurboeken erbij.
Als ook de concentratie op het kleuren voorbij is, wordt het tijd om ons klaar te maken om een frisse neus te halen.
Ondanks dat we zoveel mogelijk fysiek sociaal contact proberen te vermijden, gaan we vandaag toch even naar het dorp om een paar kleine boodschappen te halen en een kleinigheidje voor een jarige vriendin.
Eenmaal thuisgekomen is het tijd om te lunchen. Femke mag een tekenfilmpje kijken terwijl ik een broodje voor ons klaar maak.
Als de broodjes op zijn gaat Femke naar bed en neem ik ook even mijn rust.

Maarten werkt overdag gewoon nog door in de bakkerij en komt eind van de middag thuis. Zodra hij thuis is stappen we met z’n drieën in de auto op weg naar de jarige vriendin om het gekochte kleinigheidje af te geven.
Dit hebben we uiteraard op gepaste afstand gedaan, door zingend in de achtertuin te blijven staan en het cadeautje op de grond voor het raam neer te zetten.
Ze was blij verrast en ook wij vonden het mooi om toch op deze manier te kunnen laten zien dat we aan haar denken en deze bijzondere dag niet voorbij willen laten gaan.
Op de terugweg zijn we nog even langs een boerderij gereden om twee bossen tulpen te kopen, om zo deze kweker te steunen.
Bij thuiskomst heb ik de tulpen verdeeld in verschillende bossen, zodat Femke en ik morgen even een rondje gaan fietsen om een bosje af te zetten bij de gastouder (ook ivm haar verjaardag) en bij mijn moeder. Want doordat mijn moeder in een risicogroep zit (ivm haar ziekte) zijn we daar ook al 2 weken niet op visite geweest en hebben we alleen telefonisch contact of via facetime.

Na het avondeten is het tijd om met de familie van Maarten te videobellen, om iedereen weer even gezien te hebben en te horen hoe het met iedereen gaat.
Zeker in deze tijd zijn wij ontzettend blij dat de technologie zover voorruit is gegaan dat je mekaar toch kunt zien ook al is het fysiek, jammer genoeg, “even” niet mogelijk.

27 maart 2020 - 
Dirk Koster:

Vandaag een dag uit het leven van Dirk Koster.

De dag begint vroeg in de morgen. Het is een drukke tijd van het jaar voor mij als fiscaal adviseur. De belastingaangiften inkomstenbelasting moet weer worden ingeleverd.
Wat er in de tijd van het Corona Virus bijgekomen is, is de onzekerheid van zzp’ers voor hun inkomsten. Er zijn dus veel vragen waar zij mee zitten. Voor zover als het nu mogelijk is, sta ik ze bij met de aanvragen voor inkomen, NOW, uitstelregelingen etc.
Vanmorgen heb ik samen met mijn vrouw, (Thirza) ontbeten, waarna zij naar haar werk in Utrecht gaat. Voor mij is het thuiswerken geen onbekend gegeven, omdat ik al jaren vanaf huis mijn werkzaamheden doe.
Waar mogelijk maak ik nu telefonische afspraken, in plaats van fysieke, waardoor ik weinig mensen ontmoet in deze tijd van sociale afstand. Op deze manier hoop ik een steentje bij te dragen aan het voorkomen van de verspreiding van het virus.
Naast het bellen van klanten, bel ik vandaag ook een paar oudere gemeenteleden uit de kerk op en leef op deze manier met hun situatie mee. Op deze manier met elkaar meeleven wordt erg gewaardeerd.
Na het avondeten heb ik nog een rondje gewandeld met Thirza, om op tijd terug te zijn voor onze groeigroep avond via Skype. Dit is een mooie manier om elkaar te ontmoeten, maar kan een knuffel of een schouder om je heen nooit vervangen.

26 maart 2020 - 
Boaz Koster:

De quarantaine duurt nu al bijna 2 weken. Waar ik me de eerste week nog wel kon vermaken begint de verveling nu wel langzaam groter te worden. Alles ligt stil mijn stage, werk, de studentenvereniging en naar school gaan kan ook niet.
Het is gek hoe je leven plots op pauze wordt gezet door een ziekte.
Het laat weer eens zien hoe kwetsbaar we als mensen zijn.

Vandaag had ik mijn eerste online colleges. Wel raar om je klasgenoten zo te spreken. Merk dat zulke dingen weer helpen om een ritme in je dag te krijgen. Want wat moet je doen als je sociale leven stil ligt?
Ik hoop dat iedereen gezond mag blijven en juist in deze tijd God mogen zien/voelen.

Boaz Koster

25 maart 2020 - 
Inge Runhaar:

Het is al zo vaak gezegd en toch zeg ik het nog een keer: wat een rare periode is de tijd waarin we nu leven. Sinds de sluiting van de Horeca vorige week zondag werk ik niet meer en omdat ik ook niet op school zit ben ik hele dagen thuis. In het begin valt het allemaal nog wel mee. Maar de hele dag alleen maar series kijken of op mijn telefoon zitten begint na een dag eigenlijk al te vervelen. Dan met je iets anders verzinnen. Nou heb ik gelukkig thuis nog wel wat te doen aan mijn kamer. Er moet nog wat opgeruimd en heringericht worden en daar ben ik nog wel even mee bezig.

Nu ik qua werk niet zoveel te doen heb merk ik dat het toch wel fijn is om een soort ritme in mijn dag te hebben. ’s Ochtends koffie, samen lunchen tussen de middag en rond een uur of 4 met zijn allen thee drinken. Meestal probeer ik dat ritme een beetje aan te houden anders doe ik ook al snel een hele dag niks en daar wordt je ook alleen maar moe van. Wel zijn veel dagen een beetje hetzelfde en mijn besef van dagen is dan ook helemaal weg. Van het weekend zou ik met vrienden afspreken maar vanwege alle waarschuwingen hebben we besloten dit toch maar uit te stellen. Jammer is het wel omdat ik ze al lang niet meer had gezien. Maar we moeten er maar even doorheen. We stellen het gewoon nog even een tijdje uit. Gelukkig hebben we social media nog. Ik app en (video) bel veel met familie en vrienden. Afgelopen vrijdag is mijn telefoon kapot gevallen. Daardoor merkte ik wel dat ik het in deze tijd lastig vind om mijn dagen te vullen als er geen werk of school is waar ik heen ga, ik daarnaast zo veel mogelijk thuis moet blijven en ook geen mensen kan appen. Maar gelukkig is het wel mooi weer en kunnen we altijd nog even een frisse neus halen zolang we natuurlijk maar genoeg afstand houden.

Ik vind het ondanks alle narigheid die er bij komt kijken ook heel interessant waar dit heen gaat en hoe wij als mensen om gaan met een situatie als deze. En dan hoop ik jullie allemaal weer te zien als dit allemaal voorbij is. Hoe lang dat ook gaat duren. Ik wil jullie allemaal heel veel strekte wensen en hoop dat we ook God in deze tijd niet vergeten.

23 maart 2020 - 
Fleur Wisse:

Hoi, ik ben Fleur en ik ben tien jaar oud.

Voor mij begint de dag met wakker worden, aankleden en ontbijten. Om 8:30 uur begin ik met school. Ik start de computer op en kijk op de computer wat ik moet doen. Elke week krijg ik een nieuwe weektaak van school. Het is wel jammer dat ik mijn vriendinnen niet kan zien. Om 10:30 uur hou ik een half uur pauze. Daarna ga ik weer verder met school. Ik ben dan rond 12:00 uur klaar met school.

Na de lunch komt mijn vriendin Tess langs. We spelen bijna elke dag met elkaar. Vaak gaan we samen skeeleren of buiten spelen. En met dit weer is dat heel fijn. Om 17:00 uur gaat Tess weer naar huis. Ik ben ook heel blij dat cello les gewoon door kan gaan via Skype. Scouting kan helaas niet door gaan.

Ik hoop dat het coronavirus snel stopt. En dat het goed mag gaan met iedereen die familie heeft met corona of mensen die het zelf hebben.

Groetjes, Fleur.

22 maart 2020 - 
Jos van der Woude:

Hallo, ik ben Jos en ik zit thuis veel te werken deze week. Soms mag ik even naar buiten en dan oefen ik de tafel van 4 springend en daarna ga ik steppen. En die step waar ik mee step, heb ik op mijn verjaardag gekregen. Deze week zou ik mijn kinderfeestje vieren, maar dat ging niet door, door het corona-virus. Daarom schrijven we dit eigenlijk ook.
Ik vind het soms leuk om thuis te werken en soms niet.
Maandag mocht ik een Chromebook halen van school en twee leesboeken en een werkboekje voor thuis.
We gaan door het corona-virus ook vaker weg met elkaar wandelen in het bos of naar Kootwijkerzand. We gingen laatst ook met de buren naar Zeumeren en sommige gingen zwemmen, dat deed ik niet, dat is mij nu echt te koud. Maar soms zwem ik wel mee. Ik zit op voetbal, maar dat kan nu niet en dat is jammer. Zeker de wedstrijden, want we hadden een bekerwedstrijd, maar die ging ook niet door.
Op zondag kijken we een kerkdienst op de laptop samen. Dan mag ik lekker met iets spelen onder het kijken. Dat is leuk want dat mag thuis wel en in de kerk niet.

21 maart 2020 - 
Coby Pel:

Afgelopen vrijdagmorgen al heel vroeg hoorde ik zacht in mijn oor fluisteren ‘gefeliciteerd’. Toen het langzaam tot mij doordrong dat ik jarig was, dacht ik ‘o ja, ook nog jarig’. Niet lang daarna werd ik verrast met een digitaal ‘lang zal ze leven’ van de niet aanwezige kinderen, aangevuld met live muziek van de drie mannen.
We hadden uit eten willen gaan, maar dat gaat dit jaar niet door. En dat is ook helemaal niet erg, Hermans lasagne is een topper! Afgelopen drie weken heeft hij vrijwel elke dag gekookt nu hij volledig thuis werkt. Ik werk nog veel op kantoor in Utrecht en zit daar nu meestal in mijn eentje in een groot gebouw. Ook de mensen van de ander kantoren in het gebouw werken thuis.

Ik moest ook terugdenken aan vorig jaar: een dag voor mijn verjaardag werd ik voor de tweede keer geopereerd aan mijn voet. Terugkijken doet goed. Bijna dagelijks gaan we nu wandelen om onze hoofden leeg te maken. En ja, ik kan weer flinke einden lopen. Wat een zegen!

Terugkijken helpt ook om te blijven vertrouwen. De Here hielp en helpt en zal dat altijd blijven doen. Op Wikipedia staat dat Eben-Haëzer vaak vertaald wordt met ‘Tot hiertoe heeft de Heer ons geholpen’ maar in werkelijkheid betekent ‘Steen van de hulp’.
We betrappen ons er thuis op dat, ook als we afspreken het er even niet over te hebben, we toch zo weer bezig zijn met corona en dat je er ook wel onrustig van wordt. Al is het alleen al omdat het leven zo drastisch veranderd is. Ik merk dat het me goed doet om telkens weer terug te gaan naar God, mijn vertrouwen op hem te stellen en mijn hulp bij Hem te zoeken, met vallen en weer opstaan.

Adieu, Coby

20 maart 2020 - 
Hilde Noot:

Stilte voor de storm….

Wat een bizarre week is het toch… Het begon zondagmorgen toen de thuiszorg van mijn moeder belde of ik per direct mijn moeder in huis wilde nemen voor de komende 6 weken want wegens ondercapaciteit kon de zorg (5x per dag) niet meer geleverd worden.

Als verpleegkundig specialist ouderenzorg zou ik dat prima kunnen ware het niet dat ik geen zorgverlof meer mag opnemen, alle vakantiedagen zijn ingetrokken en bereid moet zijn om 7 dagen per week beschikbaar te zijn om diensten voor de artsen over te nemen. Daar komt bij dat de vraag niet is of je in aanraking komt met een coronapatient, maar wanneer…..

Het leek me dus niet verstandig en aangezien ik uit een nest van 7 kinderen kom en ik (met mijn zus Ria) het verst weg woon, is er crisisoverleg geweest met de ‘brussen’… Met elkaar kunnen regelen dat ze in haar eigen huis kan blijven met 1x thuiszorg in de ochtend en wij als (klein)kinderen nemen de andere zorgmomenten over. Ik mocht alle zorgmomenten gaan beschrijven en er werd een prachtig zorgschema gemaakt voor de eerste week. Dat was de rustdag…

Toen moest de werkweek nog beginnen….

Het lijkt een doorlopende eerste kerstdag, geen therapeuten, geen dagbehandeling, geen ziekenhuispoli die open is…. Een geladen sfeer want ieder kuchje is verdacht en alle longen moesten zo`n beetje worden beluisterd. En dan is het de bedoeling om zoveel mogelijk thuis te werken… Tja, wel een uitdaging, het is deels al gelukt (lees 1 uur). Dus plan ik de patiëntenzorg zoveel mogelijk achter elkaar, eerst visite lopen, patiënt opnemen, familiegesprek (zonder fysieke familie maar met 3 mobiele telefoons op de speaker van de kinderen die ‘erbij’ wilden zijn), multidisciplinair overleg van alle patiënten en hup naar huis. Daar kan alles uitgewerkt worden op de laptop en worden de pillen digitaal voorgeschreven.

Toch niet.. onwelwording… Dhr. met hoge koorts… Hoest hij ook? Nee hoor, volgens de verpleegkundige niet… hollen, lichamelijk onderzoeken, longen luisteren, dhr. hoest de longen uit zijn lijf en ik sta er onbeschermd bij. Overleg met de specialist van het ziekenhuis, geen plek op de IC maar laat maar komen, we zien wel wat we kunnen op de eerste hulp. Ambulance bellen, familie op laten roepen. Helaas, afscheid nemen op de kamer want familie mag niet mee in ambulance en op eerste hulp. Hartverscheurende taferelen…

Eindelijk naar huis, om daar verder alles uit te werken, bellen naar eerste hulp, dhr. wordt getest op corona. We bellen u vanavond terug met de uitslag.
`s Avonds om 20.00 uur verplicht inloggen om bijscholing over corona te krijgen voor alle medici in de eerste lijn (huisartsen, verpleeghuisartsen enz.). Dit duurt tot 21.30 uur en rond 21.45 belt de arts van de spoedeisende hulp dat dhr. toch geen corona heeft en ik dus niet besmet kan zijn.

Gelukkig…mijn mantelzorgdagje bij mijn moeder kan morgen toch doorgaan.

Waar deze hele crisis goed voor is weet ik niet, maar ik geloof dat we ook in deze tijden ons vertrouwen mogen stellen op onze God en Vader, in de wetenschap dat Hij ons in alles zal voorzien wat we daadwerkelijk nodig hebben… (en dat is meer dan toiletpapier sorry, ik kan het niet laten.. 😉 )

“Maak je dus geen zorgen voor de dag van morgen, want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last.”

19 maart 2020 - 
Rob van de Lagemaat:

Vanmorgen ging de wekker al om half zeven. Opstaan, aankleden en dan de computer aanzetten.

Ik wil, als functioneel beheerder, graag weten of HAS (Hypotheken Administratie Systeem) in de lucht is en of de mutaties van de vorige dag goed zijn verwerkt. Rond acht uur onderbreek ik mijn werkzaamheden een halfuurtje voor het ontbijt en om een half één nogmaals een halfuurtje voor de lunch. En daarna door tot half vier. Om halfvier zit mijn werkdag er op en heb ik tijd een fietstochtje, een wandeling of wat bezig zijn in de tuin.
Tot zover is er niets ongewoons aan want ik werk al een jaar lang 1 of 2 dagen vanuit huis. Wat wel bijzonder is, is dat ik nu al vanaf vorige week woensdag elke dag heb thuis gewerkt en dit waarschijnlijk de hele maand maart moet blijven doen. Ik mis het contact met mijn collega’s in het HAS-team en de gebruikers wel. Gedeeltelijk kan ik dit opvangen door veel te mailen, te skypen en te telefoneren. Maar het is allemaal iets minder effectief en minder persoonlijk.

Gelukkig kunnen wij zelf onze dag indelen, want wij hebben geen kinderen meer thuis wonen.
Wat ik wel mis is het contact met kinderen en kleinkinderen. En vooral het contact met mijn vader, die nu 87 jaar is en die eenzaam en alleen in een verzorgingstehuis woont.

Wij houden wel constant rekening met de Corona maar zijn niet onnodig bezorgd. Want zoals René Barkema zondag in zijn preek, die wij via internet hebben gevolgd, zei: Corona betekent “Kroon”. En als wij dan bij Corona daaraan denken, aan Jezus die in de Hemel op de troon zit, ons ziet en voor ons zorgt. Dan hebben wij toch niets te vrezen?

18 maart 2020 - 
Aukje Kok:

En weer een dag geleefd met alle nieuwe maatregelen van de overheid. Zal dit ooit gaan wennen? Hopelijk zijn we er snel weer van af, maar daar ziet het nog niet zo naar uit.

Ik voelde me net de Grote Boevrouw toen ik gisteren wat kinderen vroeg op afstand te blijven van mijn gastkinderen terwijl zij buiten aan het spelen waren. Het is heel onnatuurlijk om met elkaar te spelen met afstand ertussen en zonder elkaar aan te raken. Maar ja, ik ben verantwoordelijk voor mijn gastkinderen van wie de ouders in cruciale beroepen werken. De andere gastkinderen zijn er niet. Dat is raar, voor mij, maar ook voor de wel aanwezige kinderen. Neem nou bijvoorbeeld die 2 kinderen die 2 lange dagen in de week bij mij zijn. Afgelopen 2 weken zelfs 3 dagen i.v.m. de vakantie van hun opa en oma. Nu zie ik hen niet, ik hoor niet hoe het met hun ouders gaat en hoe de vakantie van opa en oma was. Maar gelukkig hebben we whats app en telefoon. Ik ga hen maar snel even bellen.

Een mooi initiatief is een nieuw op te richten whats app groep (en telefoonlijst voor de ouderen die niet kunnen whats appen) in onze buurt: een pleintje van 10 huizen. Ik ging langs de deuren (1,5 meter bij de voordeuren vandaan) om te vragen wie er mee wilde doen. En zo sprak ik die buren die al 1,5 jaar hier wonen, maar waar ik amper contact mee heb. En dat jonge stel tegenover ons die zijn gaan samenwonen. Hem kende ik wel, maar van zijn vriendin wist ik niet eens haar naam. En ik feliciteerde de buurvrouw 2 huizen verderop met de geboorte van hun 4e kind vorige week. Bovendien was ik blij dat bij onze Syrische buren hun zoon naar de deur kwam. Hij kent voldoende Nederlands om te begrijpen wat mijn bedoeling was en dat weer uit te leggen aan zijn ouders. Hij wilde wel in de app groep en zou ook zijn vader toevoegen. Zo kan deze vader weer oefenen met de Nederlandse taal. Van de 4 alleenstaanden (waar ik zelf ook toe behoor) noteerde ik ook een noodnummer, je weet maar nooit. Al met al een prachtig initiatief deze app groep die hopelijk ook blijft functioneren als de corona al lang weer is overgewaaid. Maar het belangrijkste is ons doel: omzien naar elkaar in goede en kwade tijden.

17 maart 2020 - 
Ingrid Runhaar:

Hoe vul je met 7 mensen je dag in als je allemaal gedwongen thuis zit.

Erik is gisteren nog naar zijn werk geweest om wat spullen op te halen zodat hij thuis kan werken. De komende weken mag hij er niet meer komen.
Ook ik werk vanuit huis.
Alle 5 kinderen zijn vrij. Geen school, werk, muziek of andere activiteiten.
Hoewel ze eerst min of meer blij waren met deze extra vakantie, de realiteit is toch anders. Het is geen vakantie. Alles zit dicht. Al zou je willen, je kunt nergens heen. Niet even ergens iets drinken of eten, niet naar de ballenbak of het pretpark.
Even bij je vrienden op bezoek, beter niet. En het schoolwerk gaat, zo goed en kwaad het kan, gewoon door.
Vanuit alle scholen (3 verschillende) krijgen we dagelijks mails met informatie.
De kinderen krijgen huiswerk en opdrachten waarmee ze thuis aan het werk kunnen.

We vinden het belangrijk om een dagritme aan te houden. De pubers mogen wat langer uitslapen dan normaal. Maar we proberen het binnen de perken te houden en roepen ze om 10 uur allemaal voor de koffie. Daarna kunnen ze aan het werk voor school of iets anders gaan doen.
Erik en ik wisselen onze werktijden een beetje af zodat we Jasmijn bezig kunnen houden.
Om voor Jasmijn wat structuur in de dag aan te brengen hebben we een soort van dagplanning gemaakt. Ook om te voorkomen dat ze de hele dag ‘filmpjes kijkt’.
Vast onderdeel op de planning is ‘naar buiten’. Gelukkig is het prachtig weer en kan ze even in het speeltuintje in de buurt spelen.
Onze andere kinderen moeten ook elke dag verplicht even naar buiten. Even de hond uitlaten of een rondje in het bos. En opletten dat je op ruime afstand van andere mensen blijft.

Het zijn rare dagen. Via social media houden we contact met onze ouders en andere familie. Ook proberen we te letten op mensen die alleen zijn. Face time is nu echt een uitkomst!

De hele situatie heeft ook een positieve bijkomstigheid:
Ons gezin zit op een doordeweekse dag, midden in het jaar, met z’n allen om 10 uur aan de koffie, om half 1 aan de lunch, om half 4 aan de thee en om 6 uur samen aan het avondeten.
In een normale situatie komt dat zelfs op zaterdagen nooit voor!

16 maart 2020 - 
Atze Buursema:

Wat een rare dag.

Het is moeilijk te geloven dat dit echt gebeurt.
Marieke is op school om te spreken over een plan van aanpak nu de scholen gesloten zijn. Ze had anders naar de tandarts gemoeten, maar tandartsafspraken worden afgezegd.
Onze kleinzoon die op maandag altijd bij ons is, komt niet. Hij is een beetje snotterig.
En zelf ben ik net weer thuis. Ik ben naar het ziekenhuis geweest om bloed te prikken in verband met de viermaandelijkse controle.
Ik had de website al een paar keer geraadpleegd, maar ik kon nog wel komen.
Het was rustig op de weg en ook in het ziekenhuis.
Alsof het zondag is.
Nu zit ik aan mijn tafel in mijn werkkamer te bedenken wat er moet gebeuren.
De catechisaties kunnen niet doorgaan, maar de belijdenisgroep heeft er iets op gevonden: we gaan het via skype doen.
Kerkenraad van woensdag gaat niet door.
José Polhout zegt het kraambezoek van morgen af.
Maar anders had ik het gedaan.
Bezoeken zal ik niet gaan doen.
Ik wil niet de rondtrekkende coronaverspreider zijn.
En komende zondag zal er toch iets van een kerkdienst zijn via de kerkomroep.
Daar zal ik een meditatie voor schrijven.
Afgelopen zondag was mij te vroeg.
Ik heb niet meteen een woordje klaar wanneer zoiets gebeurt als wat er nu gebeurt.
“Ik ben verbijsterd en ontdaan”, zei ik tegen de journalist van de Barneveldse Krant.
Nog vind ik het moeilijk om iets anders te zeggen dan “Heer, ontferm U over ons”.